Αυτή είναι η χαρακτήρισε το άρθρο της Ιερή Sites Έρευνα Δελτιο Νεων Μάρτιος 2019 Ζήτημα.

από τον Jonathan Liljeblad

Η άνοδος των δικαιωμάτων των ιθαγενών

Αρχίζοντας στο τελευταίο μέρος του 20ου αιώνα και συνεχίζοντας σε η 21 st , μια παγκόσμια προσπάθεια επιταχύνθηκε μέσα από διαφορετικές κατευθύνσεις για να αναγνωρίσουν και να αντιμετωπίσουν την έννοια των δικαιωμάτων των ιθαγενών. Οι αυτόχθονες λαοί παρουσία σε όλο τον κόσμο και την ύπαρξή τους προηγείται το τρέχον παγκόσμιο σύστημα των εθνών-κρατών. Κάθε έθνος-κράτος έχει ακολουθήσει τη δική της προσέγγιση έναντι των αυτοχθόνων πολιτισμών, ποικίλουν σε βαθμό μεταξύ των δράσεων που καλύπτουν ένα φάσμα από τη συμφιλίωση και συμφωνία για την περιθωριοποίηση και την ολοκληρωτική εξόντωση. Η αρχή με την οποία τα έθνη-κράτη ασχοληθεί με Αυτόχθονες
λαών είναι συνδεδεμένη με μια ιστορία των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών ότι στην 1648 Ειρήνη της Βεστφαλίας δημιούργησε ένα παγκόσμιο
σύστημα που βασίζεται σε έθνη-κράτη που κατέχουν την κυριαρχία, όπου ένα έθνος-κράτος κατέχει αποκλειστικό έλεγχο επί
όλες πληθυσμού, έδαφος, και τους πόρους εντός των συνόρων της.

Η εννοιολογική υπεροχή του έθνους-κράτους κυριαρχίας υπηρέτησε για την απομάκρυνση των αυτοχθόνων πολιτισμών από το
παγκόσμια τάξη και να τους υποτάξει να μη αυτόχθονες εξουσία, πρώτα από αποικιακής διοίκησης και στη συνέχεια
αργότερα οι εθνικές κυβερνήσεις. Οι τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο, έχει φιλοξενήσει μια σειρά από κινήσεις για να διαβρώσουν
η κατάσταση του έθνους-κράτους κυριαρχίας. Τέτοια διάβρωση έχει έρθει τόσο από ψηλά, με την έννοια ενός
έκρηξη αύξηση του αριθμού των διεθνών οργανισμών και των διεθνών συνθηκών που έφερε
εθνών-κρατών στο πλαίσιο των κανόνων της διευρυνόμενης σειρά διεθνών συστημάτων που καλύπτουν μια σειρά από θέμα
περιοχές, και από τα κάτω, με την έννοια της μη κρατικών κοινωνικών κινημάτων και των κοινωνικών δικτύων που λειτουργούν
διακρατικό επίπεδο για να προωθήσει συγκεκριμένα αίτια εναντίον εθνών-κρατών. Μεταξύ τους τομείς ζητημάτων και των αιτίων
αποτέλεσε το αντικείμενο των αυτοχθόνων λαών.

Ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς προσοχής για τους Αυτόχθονες λαοί έχει επικεντρωθεί στο ζήτημα των δικαιωμάτων των ιθαγενών. Ιδιαίτερης σημασίας ήταν η εργασία των Ηνωμένων Εθνών (Ένα) θεσμικά όργανα, όπως τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
Συμβούλιο (HRC), Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΥΑ), και η Ομάδα Εργασίας για τους ιθαγενείς πληθυσμούς (WGIP). Οι προσπάθειές τους οδήγησαν στο σχηματισμό του Μόνιμου Φόρουμ του ΟΗΕ για
ζητήματα των αυτοχθόνων (όταν) και διάρθρωση των δικαιωμάτων των ιθαγενών στο διεθνές δίκαιο, τόσο μέσω των υφιστάμενων
συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικός, και Πολιτιστικά Δικαιώματα (ICESCR)
ή ειδικά όργανα Αυτοχθόνων δικαιωμάτων, όπως η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ) Σύμβαση
Σχετικά με αυτόχθονες πληθυσμούς και φυλές (Οχι. 169) ή η Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων
λαών (ΣΤΑΓΟΝΑ). Ταυτόχρονη σε τόσο ευρεία παγκόσμιες προσπάθειες ήταν πιο θέμα-συγκεκριμένες δραστηριότητες, όπως
το σύστημα Παγκόσμιας Κληρονομιάς, των οποίων συμβουλευτικά όργανα, το Διεθνές Κέντρο για τη Μελέτη της Διατήρησης
και αποκατάσταση των πολιτιστικών αγαθών (ICCROM), Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών
(ICOMOS), και της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN)-να εκδώσει κατευθυντήριες γραμμές για την
να προωθήσει την ύπαρξη και την άσκηση των δικαιωμάτων των ιθαγενών στην πολιτιστική και φυσική κληρονομιά.

Πιθανά Θέματα δικαιώματα των ιθαγενών

Μεγάλο μέρος του έργου για τους Αυτόχθονες δικαιώματα οδηγείται από την επιθυμία να επιλύσει τα κληροδοτήματα του βλάπτει κάνει στο παρελθόν με τους αυτόχθονες πολιτισμούς κάτω από το Βεστφαλίας συστήματος. Ενώ αξιέπαινη, εξακολουθεί να είναι ανεπαρκής. Αν ο απώτερος σκοπός είναι η επίλυση του παρελθόντος, τότε δεν είναι αρκετό για να εφαρμόσει ένα σύστημα που βασίζεται στα δικαιώματα. Πέρα από τα όρια ενός συστήματος που βασίζεται στα δικαιώματα, υπάρχει το μεγαλύτερο διάστημα της κοσμοθεωρίες που εκτείνονται προοπτικές που προέρχονται από διαφορετικές τιμές, μοναδικές εμπειρίες, και διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Τέτοια φαινόμενα είναι σημαντικά, επειδή κατευθύνουν τις αποφάσεις από διάφορους λαούς για το πώς καταλαβαίνουν τη ζωή και τι θέλουν από αυτό. Στην ουσία, εξηγούν γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν αυτό που πιστεύουν και γιατί κάνουν αυτό που κάνουν. Έτσι, προσφέρουν κάποια κατανόηση για το σκοπό αυτό, όχι μόνο σε σχέση με την εφαρμογή των δικαιωμάτων, αλλά με τον τρόπο ζωής που τα δικαιώματα υποτίθεται για την προστασία.
Το έργο ενός συστήματος που βασίζεται στα δικαιώματα ενέχει τον κίνδυνο της σύγκρουσης στο ότι ο ζημιωθείς ισχυρίζεται δικαίωμα
είτε για να σταματήσει μια έντονη επιθετικότητα από τρίτους ή να αναγκάσει κάποια βελτιωτικά μέτρα από
ένα άλλο κόμμα, γεγονός που υποδηλώνει δράση με ένα περιεχόμενο της antagonization. Ο κίνδυνος της σύγκρουσης προωθεί μόνο τις επιβλαβείς κληρονομιές του παρελθόντος, η οποία χωρίς κουκούτσι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στη συνέχεια τις εθνικές κυβερνήσεις
ανταγωνιστικές σχέσεις με τους αυτόχθονες λαούς. Το κίνητρο για την επίλυση των κληρονομιές του παρελθόντος
ζητά εργασία για την πρόληψη ή τον μετριασμό των συγκρούσεων αντί για τη διατήρηση ή την υποκίνηση το. Σαν άποτέλεσμα, είναι απαραίτητο να εργαστούμε για βαθύτερα επίπεδα για να μη αυτόχθονες και αυτόχθονες προοπτικές μαζί.

Ψήφισμα Μεγαλύτερη εύρεση

Υπάρχουν παραδείγματα τέτοιου είδους έργο που επιτελείται. Στο πολιτιστικό και περιβαλλοντικό ζήτημα περιοχές, ένα
υποδοχής των φορέων που εργάζονται για την οικοδόμηση σχέσεων μεταξύ των μη ιθαγενών και των αυτοχθόνων προοπτικές
για τη διευκόλυνση των συστημάτων διαχείρισης κατά τόπους μεταφέρουν την πολιτιστική και περιβαλλοντική σημασία σε τοπικό,
εθνική, και διεθνές επίπεδο. Από την ιδιαίτερη σημείωση, το σύστημα Παγκόσμιας Κληρονομιάς επεδίωξε να προωθήσει
η συμμετοχή των αυτοχθόνων φορέων στη διαδικασία λήψης αποφάσεων σε σχέση με τον πολιτισμό και το περιβάλλον
που σχετίζονται με τους αυτόχθονες πληθυσμούς, τη διατύπωση αρχών, όπως η αυτοδιάθεση, χωρίς προηγούμενη
εν επιγνώσει συναίνεση (FPIC), και της ίσης μεταχείρισης στα συστήματα διακυβέρνησης.

Εδω επισης, ωστόσο, κάποια προσοχή θα πρέπει να σημειωθεί. Αν είναι να είναι αποτελεσματική στην επίλυση των κληρονομιές του παρελθόντος, οι παραπάνω προσπάθειες πρέπει να λειτουργούν για να γαλουχήσει τις σχέσεις με το κοινωνικό κεφάλαιο, δηλαδή, ουσιαστικές σχέσεις που αφορούν εμπιστοσύνης, επικοινωνία, και την εξοικείωση. Αυτό δεν είναι που να δείχνουν ότι υπάρχει πάντα συναίνεση, αλλά να αποτελέσει τη βάση για την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής αποτελέσματα ή με άλλο τρόπο, στο ελάχιστο, ένα μέσο για την εξεύρεση ειρηνικής συνύπαρξης. Η οικοδόμηση βιώσιμων σχέσεων ζητεί να καταβληθούν προσπάθειες για την ενσωμάτωση διαφορετικών προοπτικών σε ομιλία, όπως η ενθάρρυνση αυτόχθονες φωνές να ακούγονται παράλληλα με μη αυτόχθονες φωνές και, κυρίως, ακούγοντας αυτόχθονες προοπτικές που έχει αξία ανάλογη με μη γηγενείς.

Μια αντανάκλαση της παραπάνω φιλοσοφίας είναι το βιβλίο με τίτλο Αυτόχθονες Προοπτικές για την Ιερή Φυσικό τοποθεσίες: Πολιτισμός, Διακυβέρνηση και Διατήρηση (2019, Routledge, Jonathan Liljeblad και Bas Verschuuren, eds.). Το κίνητρο πίσω από το βιβλίο είναι να διευκολύνει την αυτο-έκφραση με αυτόχθονες συγγραφείς για τις αντίστοιχες προσεγγίσεις τους προς την ιερή φυσικά αξιοθέατα. Το σύστημα Παγκόσμιας Κληρονομιάς εφήρμοσε ένα πρόγραμμα τα τελευταία χρόνια για την υποστήριξη της διατήρησης των ιερών φυσικών τόπων, και οι προσπάθειες που συμπεριλαμβάνονται ιερά των φυσικών χώρων των αυτοχθόνων λαών. Μεγάλο μέρος της δημοσιευμένης εργασίας, ωστόσο, προέρχεται κυρίως από μη αυτόχθονες συγγραφείς, και έτσι οδηγεί σε περιπτώσεις μη-αυτόχθονες εμπειρογνώμονες γράφοντας για αυτόχθονες πολιτισμούς και το προκύπτον αποκλεισμό των αυτοχθόνων φωνές από εκτιμήσεις της δικής τους κληρονομιάς. Το θέμα των ιερών τόπων φέρει ένα ευαίσθητο χαρακτήρα, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όταν είναι κεντρικής σημασίας για ιστορικά περιθωριοποιηθεί αυτόχθονες πολιτισμούς. Στο πνεύμα της επίλυσης των κληρονομιές του παρελθόντος και να βρουν ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον, το βιβλίο επιδιώκει να θέσει τους αυτόχθονες φωνές παράλληλα με τα υπάρχοντα μη αυτόχθονες εργασίες για ιερές φυσικές τοποθεσίες και με αυτόν τον τρόπο να εμπλουτίσει εκτιμήσεις στην περιοχή αυτή της διατήρησης. Οι συγγραφείς ενθαρρύνει και άλλες προσπάθειες που επιδιώκουν παρόμοιους στόχους και ευπρόσδεκτη συζητήσεις σχετικά με τους τρόπους για να το πράξουν.